Een paar jaar geleden waren wij met familie in het fantastische Kenia. Op het strand hadden we enkele Kenianen ontmoet, waarbij we verschillende (zee)safari’s hebben geboekt. Omdat dit zo goed was bevallen, besloten we ook een snorkeltour bij hun te boeken. We zouden met een boot de zee op gaan en daar bij een koraalrif gaan snorkelen. Daarna zouden we het zogenaamde ‘Moslimeilandje’ bezoeken, waar ook veel te zien zou zijn. Het klonk allemaal heel goed, maar aan het einde van de dag waren we erg blij dat we weer met beide benen op het vaste land van Kenia stonden.

Snorkelen vinden wij helemaal te gek. Het mooie koraal en de prachtige vissen kunnen zelfs de vervelendste dag eenvoudig opvrolijken. We hadden er dan ook heel veel zin in om te gaan snorkelen in Kenia. Ons hotel lag dan wel aan het strand, maar we snorkelden er niet. Er was zoveel zeewier dat je niets kon zien en ook nog eens uit het water kwam als een soort zeewiermonster.
Onze gids, die zich eerder had voorgesteld als Captain Jack, had er zin in. Het weer was goed, de zee was rustig, we zouden vast veel gaan zien. We reden met een busje richting de haven. Daar aangekomen lagen er zo’n tien boten in het water. Wel even slikken, want de boten zagen er niet bepaald modern uit. Sterker nog, ze leken nog het meest op een historisch VOC-schip. We besloten om toch de boot op te gaan. Nederlandse reisorganisaties deden precies dezelfde tour, dus we dachten dat het wel goed zou gaan. Captain Jack bleef in de haven, omdat hij anders ook de bootticket moest betalen. Op de boot zelf waren andere -ook Engelssprekende- gidsen, dus we vonden het helemaal prima.
Aan boord was het gezellig. We praatten wat met andere reizigers, en dronken nog wat. De boot begon met varen, en dat ging heel goed, dus alle zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon. De boot dobberde rustig voort, en de gidsen waren druk in de weer.

Toen het land uit zicht was, kwamen er steeds meer golven. Ze beukten tegen ons VOC-schip aan en deze schommelde daardoor hard heen en weer. Volgens de gidsen was er niets aan de hand; dit kwam wel vaker voor. Enigszins gerustgesteld probeerden we naar voren te blijven kijken, in de hoop dat we niet zeeziek zouden worden. Dat werkte gelukkig wel aardig. De golven werden hoger en krachtiger. Ze beukten nog steeds hard tegen de boot. Zo enorm hard dat alle banken en stoelen van de ene kant naar de andere kant van de boot schoven. Inmiddels werden de eerste paar mensen aan boord zeeziek. Ze zagen wit en moesten echt hun best doen om niet hun hele ontbijt naar boven te laten komen. Sommigen lukte dat, de meeste echter niet. De golven waren nog steeds krachtig. Enkele mensen vonden het eng, maar er waren ook een paar andrenalinejunkies die het allemaal te gek vonden.

Wat waren wij blij toen we in een rustiger stukje van de zee terecht kwamen! Het anker werd uitgegooid en de boot tussen alle andere VOC-schepen stilgelegd. We zouden eindelijk gaan doen waarvoor we de boot op waren gegaan; snorkelen. Er waren zichtbaar minder golven. Onze gidsen vertelden nog even wat we moesten doen in geval van nood, en daarna mochten we het water in. De echt geoefende zwemmers gingen als eerst; ze konden niet wachten. Zodra ze het water in waren, dreven ze gelijk af. Maar dat vonden ze geen probleem, en onze gids ook niet, dus gingen alle anderen ook het water in. Toen er twee familieleden van ons in de zee waren, riepen ze gelijk dat de rest absoluut niet het water in moest gaan. De stroming was ook hier sterk. De mannen probeerden nog heel even te snorkelen, maar merkten al snel dat de (onderwaartse) stroming echt te sterk was. Ze wilden het water weer uit. Dat lukte een van de twee, het andere familielid dreef af. Dit hadden we eerst niet eens door. Ook van de andere schepen waren er mensen die last hadden van de stroming. Ze kwamen hun boot niet meer op, dus kwamen ze bij ons. Er werden zelfs twee jonge Nederlandse kinderen op onze boot gezet. Ze waren weggedreven van hun ouders. We gaven de kinderen een snoepje, en stelden ze gerust, toen we merkten dat er wat mensen op de boot in paniek waren. Ver weg in de zee was een man aan het zwaaien, mét twee armen. Dit was het ‘ik-ben-in-nood-teken’. Toen we even goed keken, zagen we tot onze grote schrik, dat de man in het water een familielid van ons was.

De boot vaarde richting ons familielid. Iets dichterbij aangekomen gooiden ze een reddingsboei in het water, waardoor hij in ieder geval kon blijven drijven. Een van de gidsen ging het water in, en hielp hem. Na ongeveer een kwartier is hij uit het water gevist. Gelukkig. Man, man, wat waren wij opgelucht! Helaas waren alle rampen de wereld nog niet uit. Aan boord raakte een vrouw -door de angst- bewusteloos. Helaas waren onze snoepjes op, dus een suikerbommetje voor haar hadden we niet. Haar familie probeerde haar wakker te krijgen, wat niet echt lukte. De rest van de boot hing misselijk (of zeg maar gerust ziek) over de reling van de boot.

Nadat iedereen weer op de boot was, voerden we verder. Na enkele minuten werd de bewusteloze vrouw weer wakker. Ze was natuurlijk heel zwak, en lag nog altijd ziek in de boot. Net als alle anderen mensen op het schip trouwens. Gelukkig meldden de gidsen dat we bijna bij het eiland waren. We meerden aan en kwamen terecht op het door de gidsen genoemde ‘Moslimeilandje’. Familieleden die op verschillende boten waren beland, werden weer herenigd. En wij, meer ziek van de schrik dan door de zee, liepen door naar het restaurant. De probeerden alles te relativeren; we moesten immers nog terug. We aten seafood en dronken hele lekkere vruchtendrankjes. Daarna liepen we rond over het eiland. Het was er heel mooi. Er waren enkele culturele gebouwen, maar er was ook prachtige natuur. We zagen kinderen spelen en geitjes rondrennen. We begonnen het totale uitje zelfs leuk te vinden. Het was hier prachtig!

Na een paar uur moesten we weer terug. We gingen terug met een kleinere boot. Met ietwat tegenzin stapten we in, maar gelukkig viel het allemaal mee. Het was maar een klein halfuurtje varen en er waren amper golven. We kwamen allemaal veilig aan in de haven van het Keniaanse vaste land.
Captain Jack kwam ons daar al vrolijk tegemoet lopen. “Was het leuk?”, vroeg hij enthousiast. In de bus hebben we hem alles eerlijk vertelt. Hij bedoelde alles heel goed, maar dit uitstapje was ons natuurlijk niet erg goed bevallen.

In het hotel spraken we mensen die deze tour ook hadden gedaan. Bij hun was het prima gegaan, amper stroming en amper golven. Laten we het er maar op houden dat wij pech hebben gehad.
De jaren na deze vakantie dachten we wel tien keer na voor we meegingen met een snorkeltocht. Sterker nog, de eerste paar jaar erna, hebben we het helemaal niet gedaan. Inmiddels durven we het wel weer aan. Erger dan dit kan een snorkeltour niet worden. Al was het achteraf misschien ook wel een groot avontuur…

PS. Wij Nederlanders (en Europeanen) denken vaak dat we goed kunnen zwemmen. Natuurlijk zit daar een kern van waarheid in; we krijgen van jongs af aan zwemlessen. Toch hebben wij inmiddels wel geleerd dat je de zee niet altijd kan vertrouwen. Niet alleen in Kenia hebben we dit gezien, ook in Sri Lanka. Kijk daarom altijd goed uit in zee, en ga niet te ver het water in. Er wordt al veel voor gewaarschuwd, maar het een extra waarschuwing kan nooit kwaad. Op een hete zomerdag worden er in Nederland al tientallen mensen vanuit open zee gered. Kijk voor meer informatie op deze site.

Heb jij wel eens een vervelende ervaring op zee gehad?