Als je naar China gaat, dan moet je naar de Chinese Muur; dat staat vast. Toen wij afgelopen zomer in Beijing waren, planden we daarom een dag in voor een bezoek aan dit wereldwonder. Omdat we geen zin hadden in een ingewikkelde taxireis naar de muur toe, boekten we bij ons hostel een dagtour. We dachten dat we een privé-tour zouden doen, maar dat pakte toch wat anders uit. Het resultaat? Een chaotische dag om nooit meer te vergeten!

Vroeg in de ochtend werden we opgehaald. We zouden naar een gedeelte van de muur gaan, genaamd Mutianyu. Mutianyu is een goed begaanbaar stuk van de muur, en daardoor is het er iets drukker dan op moeilijk te belopen stukken. Met een klein busje reden we naar een ander hotel, dus we gingen er vanuit dat er misschien nog twee of drie mensen meegingen. Ondanks dat we bij boeking dachten dat we een privétour zouden doen, vonden we dat natuurlijk niet erg. In een land als China is het altijd wel leuk om met mede-China-gangers alle bijzondere situaties te bespreken. Nadat er twee Australiërs instapten, reed het busje verder. We maakten een praatje, en dachten dat we nu wel een uur onderweg zouden zijn tot de muur.

Echter na nog geen tien minuten stopte het kleine busje. Met handen en voeten werd ons duidelijk gemaakt dat we moesten overstappen naar een andere bus. We stapten uit en zagen zeven gigantisch grote bussen staan. Elke bus ging naar een ander gedeelte van de muur. Een beetje overrompeld vroegen we waar we heen moesten, maar een echt antwoord kregen we -op ‘You wait here’ na- niet. Na een kwartier te hebben gewacht, kwam er een Chinese naar ons toe. Ze bleek onze gids te zijn, en we konden met haar mee naar de achterste bus. De bus zat helemaal vol met Chinese toeristen. We waren in een heuse Chinese dagtour naar de muur beland.

We stapten in en we werden -terwijl we door minstens negentig ogen werden aangestaard- naar onze plekken geleid. En toen begon het spektakel. De gids begon een heel verhaal te vertellen over de Chinese Muur. In het Chinees. Door de microfoon. Schreeuwend. Dat Chinese mensen soms naar elkaar schreeuwen, dat weet bijna iedereen die door China heeft gereisd. Het kan ook bijna niet anders met zoveel mensen om je heen. We waren er inmiddels wel aan gewend. Maar dit?! We hebben oprecht oordopjes ingedaan en nog werden we er helemaal gestoord van.

Na ongeveer een halfuur te hebben geschreeuwd, kwam de gids naar ons toe. Ze vertelde in twee minuten wat ze net in een halfuur had verteld (of ze sloeg gewoon 28 minuten over?) en daarna konden we eindelijk eventjes genieten van wat stilte. Met de nadruk op eventjes. Want toen we dichtbij de muur kwamen, begon het getetter weer. De mede-tour-mensen waren schijnbaar laaiend enthousiast, want iedereen begon te roepen, lachen en klappen. En echt… wij hadden geen idee waarom.

De gids kwam weer naar ons toe lopen. We moesten een foto maken van haar hoofd, vertelde ze (“Remember my face, follow me, wait… you can make a picture of my face”). Nadat we dat hadden gedaan, legde ze uit dat we gewoon het vlaggetje moesten volgen. Zo gezegd, zo gedaan. Bij aankomst stapte iedereen uit, en liepen we in een rijtje achter de gids aan. Of eigenlijk, achter het vlaggetje aan. Mevrouw liep zo ontzettend hard dat we haar niet eens meer zagen, slechts het puntje van het vlaggetje was zichtbaar. Het moet er erg grappig hebben uitzien, maar wij besloten dat we niet op dit tempo de muur wilden belopen. Daarom spraken we met de gids af dat wij zelf zouden gaan wandelen, en we de groep weer zouden treffen in het restaurant. We kregen daarop onze kaartjes, gingen per kabelbaan naar boven, en toen was het tijd om te genieten!

Want wauw! Wauw wauw wauw! Het weer was prachtig, de lucht helder en daarmee was de muur ontzettend goed te zien… Fantastisch mooi! En terwijl wij rustig van uitzichtpunt naar uitzichtpunt liepen, genoten van het zonnetje en overal lekker de tijd voor namen, zagen we onze groep meters verderop in hoog tempo doorstappen (met de selfiesticks in de aanslag natuurlijk 😉 ). Nadat wij een paar uur hadden gelopen, daalden we weer terug af. We waren wat vroeg, dus bestelden we om even bij te komen een heerlijke, koude smoothie in een restaurantje. En ja hoor; na een halfuur chillen zagen we het bekende vlaggetje weer! De groep was terug en wij voegden ons bij hen om te gaan eten.

De lunch was chaotisch. Meer dan chaotisch. We zaten met nog vijf andere groepsgenoten aan tafel. Op de tafel stond een draaischijf, waarop aan de lopende band eten werd gezet. Het was lekker, maar oh my oh my we hebben nog nooit zo gehaast gegeten. De draaischijf werd naar links gedraaid, en dan weer met een flinke ruk naar rechts (natuurlijk net op het moment dat je probeert wat noedels in je schaaltje te doen). De draaischijf ging een en weer, en ondertussen waren onze tafelgenoten in vijf minuten al het eten naar binnen aan het werken. Natuurlijk was het ook in het restaurant lawaaierig. Mensen riepen naar elkaar, en de obers raceden door de ruimte. Toen we wilden afrekenen voor de drankjes -want die moesten we zelf betalen- verstonden we eerst niet hoe duur het was. De serveerster liep naar onze tafel, bewoog met haar vinger over het vette laagje op de draaischijf en er verscheen een ’60’. Aha.

Na het eten bewogen we ons weer naar de bus. De chauffeur lag te slapen in het bagageruim, maar toen hij eenmaal wakker was, konden we instappen. Nog geen minuut nadat de bus de parkeerplaats afreed, was iedereen om ons heen al in slaap gevallen. Het leek wel alsof we op schoolreisje waren geweest. Wij vonden het in ieder geval wel lekker rustig. Aangekomen in Beijing begon het getetter opnieuw. Ons werd duidelijk gemaakt dat we bijna de bus uit moesten; alle Chinese toeristen reden verder naar een andere plek, en wij zouden met een taxi verder gaan. En inderdaad; een paar minuten later werden we vriendelijk doch dringend gevraagd de bus te verlaten. Er stond een taxi klaar om ons naar het hostel te brengen. Wat een dag.

Hoewel je misschien anders verwacht, waren we helemaal niet teleurgesteld in de dagtour. We hadden enorm geboft met het weer en de muur was zo mooi! We hadden en hebben echt geen reden tot klagen. En, mooi meegenomen: we weten nu in ieder geval hoe het er aan toegaat bij Chinese dagtrips/reizen. Geen wonder dat ze altijd zo veel haast lijken te hebben.

Ben jij weleens op de Chinese Muur geweest?