Op reis zie en doe je niet alleen hele gave dingen, je ontmoet er ook nog eens de meest bijzondere mensen. Dankzij de vele reizen die wij de afgelopen jaren hebben gemaakt, hebben we over de hele wereld vrienden gemaakt. Van de halfzus van Liam Hemsworth tot de koningin van Maleisië en van de gekke burgemeester van het Amerikaanse Nipton tot onze Russische vriend Alexander; in dit artikel lees je alles over onze 12 bijzonderste ontmoetingen op reis!

De halfzus van liam & chris hemsworth

Een kampvuur staat gelijk aan mooie verhalen, dat weet iedereen. Toen wij in 2017 het rode centrum van Australië verkenden, logeerden we op een range. ’s Avonds werd het redelijk vroeg donker en dat resulteerde erin dat alle gasten aten aan een kampvuur. Onder genot van lekkere drankjes en hapjes luisterden we naar bijzondere gebeurtenissen uit het leven van onze mede-kampbezoekers. We leerden dankzij een amateur-sterrenkijker over de melkweg, hoorden de o-zo-lange gedichten van een Britse man aan en we maakten kennis met een vrouw die beweerde de halfzus van Liam en Chris Hemsworth te zijn (ja, die Liam Hemsworth van de Hunger Games). Haar man en kinderen beaamden dat, en we kregen de meest smeuïge verhalen te horen over het showbizz leven in Amerika. Eenmaal in Nederland werden we door mensen voor gek verklaard: Liam en Chris hebben helemaal geen zus. Toch klonk alles heel aannemelijk en hebben we geen reden om deze mensen niet te geloven, los van feit dat we niks over een halfzus van Liam en Chris kunnen vinden op het internet.

Salah, onze gids in Palestina

Afgelopen kerst hebben we een bijzondere rondreis gemaakt door Israël, Palestina en Jordanië. We zagen Bethlehem en de Palestijnse woestijn met een gids genaamd Salah. Dankzij hem hebben we echt een hele indrukwekkende trip gemaakt en veel gezien. De bezienswaardigheden in Palestina waren interessant, maar ook het persoonlijke verhaal van onze gids maakte indruk. Salah vertelde ons dat hij jaren geleden gewond is geraakt door de ontploffing van een bom, en om in zijn woorden te spreken was hij een tijdje ‘klinisch dood’. Wonderbaarlijk genoeg heeft hij het toch overleefd, maar dat betekent niet dat hij nergens last van heeft; dagelijks heeft hij nog overal pijn. Salah liet ons zien dat er vingertopjes aan zijn hand missen en daarnaast zitten er meerdere ‘platen’ in zijn lichaam. Dat hij, maar ook andere slachtoffers van dit conflict, de kracht kan vinden om door te gaan, vinden wij ontzettend knap.

marokkaanse vrouw in het atlas-gebergte

Omdat we tijdens onze stedentrip Marrakesh in 2018 ook nog wat van de omgeving wilden zien, reisden we af naar het Atlas-gebergte. Daar kwamen we in een zogenaamd ‘Berberdorp’ terecht, waar we gelijk vrienden maakten met de familie die er woonde. Ontzettend enthousiast werd ons het hele huis laten zien en daarna waren we welkom voor de thee. Natuurlijk schoven we aan en de thee… Die was ver-ruk-ke-lijk! Wat echter nog leuker was, waren de lieve woorden van het hoofd van de familie; de ongeveer vijftig jaar oude moeder. Ze vertelde dat ze het zo leuk vond dat we kwamen en dat we Marokko bezochten. We mochten zelfs wel bij haar komen wonen en het werd ons aangeboden om met haar zonen te trouwen. Dat aanbod hebben we natuurlijk afgeslagen, maar we werden zo vriendelijk onthaald dat we zeker nog eens teruggaan naar deze prachtige regio.

Jim, the mayor of Nipton

Tijdens onze eerste road trip door het zuidwesten van Amerika hebben we een nacht in Nipton geslapen. Nipton is een heel klein dorpje, met zo’n zestig inwoners, midden in de Mojave Woestijn. Eenmaal aangekomen stapte er een bijzondere man op ons af met de woorden: “Hey, I’m Jim, the mayor of Nipton”. Jim zag er niet uit als een burgemeester met zijn motorkleren, lange haren en tatoeages tot zijn kruin. Maar hij bleek een aardige, grappige en behulpzame man die veel te vertellen had over de omgeving. Inmiddels heeft Jim het hele dorp verkocht aan een cannabis producent om er een wiet resort te laten bouwen en is ‘ie naar verwachting schathemeltjerijk.

Onze russische vriend alexander

Wij zaten 33 uur in de trein met Alexander. Wij deden de Transmongolië-Express vanwege het avontuur. Hij was samen met zijn vrouw vanuit Moskou onderweg naar huis. Alexander woont in een klein dorp in een gedeelte van Rusland dat dichtbij Japan ligt. Waar wij in slechts drie uur vliegen in Moskou staan, doet hij er meer dan acht uur (!) over. Alexander praatte slecht Engels en ons Russisch is ook wat beperkt. Daarom voerden we hele gesprekken met behulp van Google Translate Offline. Onze nieuwe vriend kwam ons ’s avonds lekkere dingen brengen en wij gaven hem op onze beurt een magneetje van een Hollands klompje. Toen wij uitstapten in Jekaterinenberg, moest Alexander nog minstens een week in de trein doorbrengen. Gedurende zijn reis bleef hij ons whatsappjes sturen met foto’s van de stations. Ook nu nog krijgen we berichten van hem met hele verhalen over de sneeuw in Rusland, of een foto waarop hij vissend staat afgebeeld.

Schoolkinderen in ruteng

Twee jaar geleden maakten wij een gave rondreis door de Indonesische eilanden Java, Bali, Lombok, Gili, Komodo en Flores. Het op Flores gelegen Ruteng zit in ons hart. Niet vanwege mooie bezienswaardigheden, want die zijn er -op prachtige rijstvelden na- niet. Wel vanwege de lieve inwoners die je -en dat weten we 100% zeker- zullen aanspreken om een praatje te maken of om Engels te oefenen. Toen wij in Ruteng waren hebben we ook een school bezocht. Aldaar hebben we wat schoolspullen achtergelaten. De kinderen en de leerkrachten vonden het heel leuk dat we de school bezochten; we werden op de foto gezet, moesten onze mailadressen achterlaten zodat ze Engels konden oefenen en we werden uitgebreid toegezongen. De kinderen mochten ook nog wat vragen stellen over ons leven in Nederland en over onze reis. Vaak stonden we bijna met tranen in onze ogen voor de klas; zo mooi was het om te zien hoe enthousiast de kinderen waren.

West, onze gids in Mexico

Samen met een gids genaamd West bezochten wij een paar jaar geleden het grensgebied tussen Mexico en de Verenigde Staten. West is een man naar ons hart. Hij is een Colombiaan, woont in San Diego, maar heeft ook een huis in Mexico. Hij kent de gebieden dus goed en neemt toeristen graag mee op sleeptouw. De hele dag door kregen we heerlijk eten; tamales, tortilla’s, enchilada’s, ijs met chilipeper, tequila, verse noten, taco’s… Niks was te gek! Het eten was dus fantastisch, maar West zelf zorgde ervoor dat dit een dag was om nooit te vergeten. Hij was kundig, behulpzaam, grappig en enthousiast. De sfeer in de groep was gezellig en alle reizigers gingen naar huis als vrienden. Iedereen die Tijuana wil bezoeken MOET mee met zijn tour, want echt; je krijgt er geen spijt van!

Jochem Meijer op Curacao

Curacao is samen met Ibiza hét eiland waar je naartoe moet gaan als je BN’ers wilt tegenkomen. Nu was dit absoluut niet de reden dat wij Curacao bezochten, maar op het eiland ontkom je er niet aan om BN’ers tegen te komen. De meest memorabele ‘ontmoeting’ vond plaats in de Albert Heijn in Jan Thiel. Wij waren boodschappen aan het doen en somden producten op die we nog nodig hadden in de woorden: “Suus, we moeten nog een yoghurtje pakken!” De zin was nog niet afgemaakt of iemand keek ons met grote ogen aan. Jochem Meijer. Hij verstond -denken we- dat wij ‘We moeten Jochempje pakken’ zeiden. Een wat grappige situatie natuurlijk en wij denken nog steeds gelijk terug aan dit voorval als we hem weer eens op tv zien verschijnen voor een van hilarische voorstellingen.

Spookachtige hoteleigenaar in Siem Reap

Siem Reap is de stad van Angkor Wat; de bekendste tempel van Cambodja. Wij sliepen hier in de zomer van 2016 in een hotel waar de aardige eigenaar maar al te graag spookverhalen vertelde. De hoteleigenaar at vaak tegelijkertijd met ons in zijn eigen hotel en dan kwamen alle verhalen (letterlijk) boven tafel. Hij begon met verhalen over zichzelf; hij was een alien, kon met andere aliens praten en sprak allerlei talen (omdat hij dat in zijn vorige leven had geleerd). Nu is dit nog niet heel gek, aangezien de Khmer, de inwoners van Cambodja, erg geloven in reïncarnatie. De volgende dag kwam er echter weer een eng verhaal naar boven. Het ging over een soort heks, die leeft in de jungle van Cambodja. Zij zou onsterfelijk zijn en gaat uiteindelijk ‘de wereld redden’. Slechts een paar mensen zouden weten waar deze persoon woont. En je raadt het waarschijnlijk al; onze hoteleigenaar was een van deze mensen. Begrijp ons niet verkeerd, de hoteleigenaar was een hele aardige man. Hij was erg behulpzaam en vertelde ons veel over zijn land, familie en vrienden. Maar toch, we waren best blij en opgelucht toen we weer naar een ander hotel gingen. Zeker toen er op de laatste avond ook nog een reusachtige spin verscheen op de gang… Wij zijn echt niet bang voor spinnen, maar deze was écht heel erg groot!

Goudzoeker in Australië

In Australië hebben wij in negen dagen bijna tweeduizend per auto afgelegd. Als je zulke lange afstanden rijdt, moet je tussendoor natuurlijk wel stops maken. Zo stopten we ook -vlakbij Townsville- ergens op een kampeerplek vol barbecues en een wc’tje. Geen mooie omgeving, maar gewoon om even de benen te strekken. Eenmaal daar liep er al gauw een man naar ons toe voor een gezellig praatje. Nu is dat heel normaal in Australië; mensen zijn heel open en geïnteresseerd, en ze maken graag tijd voor een praatje. Daarnaast vertrekken oudere mensen vaak voor bijvoorbeeld een halfjaar in de Australische winter naar een zonnigere plek met enkel een camper en campingstoeltjes (zij worden ook wel de Grey nomads genoemd). We raakten aan de praat over onze reis en hun reis en zo vertelde hij ook opeens dat hij een goudzoeker was. Hij vertelde over de grote vondsten die hij al had gedaan, hoe hij het goud vond en dat hij er al veel mee verdiend had. Hij vertelde gepassioneerd en enthousiast hoe hij was begonnen en op welke plekken je het beste goud kunt zoeken. De man is ons na al die jaren nog steeds bijgebleven, niet alleen omdat hij een succesvolle goudzoeker was, maar ook omdat hij één van de grootste gelukszoekers was die we ooit hebben ontmoet.

Ibu op flores

In Moni, Flores (Indonesië), bevindt zich de Kelimutu vulkaan. Dit is een bijzondere vulkaan, omdat er drie kratermeren zijn die na bepaalde tijd van kleur veranderen (van groen naar blauw naar rood naar zwart). Vanwege het weer bleek de zonsopgang het beste moment te zijn om de vulkaan te beklimmen, en daarom wij stonden rond vier uur ’s nachts in het pikkedonker klaar om een vulkaan te beklimmen. Nu is het zo dat Moni, naast de vulkaan, niet echt veel te bieden heeft. Meer dan één redelijk eettentje hebben we er niet kunnen vinden en onze overnachting in Moni behoorde tot onze slechtste ooit. Op aanraden van onze gids en chauffeur bezochten we die middag een oud dorpje. Er was niemand, althans, op een enkele vrouw na. De vrouw stelde zich voor als Ibu, wat simpelweg moeder betekent in het Bahasa. We werden uitgenodigd om het huisje te betreden en we kregen sjaals en dekentjes om ons heen gewikkeld. Het huisje was open, van hout gemaakt en donker. Er was één ruimte voor een heel gezin en er bevonden zich geen meubels of voorwerpen in het huisje. Toen we eenmaal zaten vertelde Ibu de bijzonderste verhalen over de Floresiaanse cultuur: pas als een kind goed kon huilen, was het kind geschikt en slim. Het meest slimme kind was het kind dat het hardste huilde, en hij zou dan later stamhoofd worden. Voor ouders was het zo belangrijk dat hun kind ging huilen, dat er van alles aan gedaan werd om dit voor elkaar te krijgen. Zo werd het kind een tijdje alleen op hoge plank gelegd en als het kind dan nog steeds niet huilde werd het tegen een bananenboom aan geslagen. Heftig! Ibu vertelde ook dat haar familie altijd hele grote dieren offerde bij de vulkaan. Er zou bijna een feest zijn en dit zag zij als een ideaal moment om ons bij de familie te voegen. Het begon te regenen en daardoor -maar ook door Ibu’s gepraat- hadden we absoluut geen zin om te vertrekken. Na een tijdje hakten we de knoop door om te vertrekken. Onze schoenen die buiten stonden, waren volgelopen met regenwater. Met natte schoenen, en veel gelach, kwamen we uiteindelijk terug bij de auto. Met een groot palmblad boven haar hoofd, dat diende als duurzame paraplu, zwaaide Ibu ons uit. Dit was echt een ontmoeting om nooit te vergeten.

De koningin van maleisië

We bewaren het meest bijzondere verhaal voor het laatst. In 2011 bezochten wij voor de eerste keer Maleisië, een van onze aller-lievelingslanden. Na een dag lang de mooie bezienswaardigheden in Malakka te hebben bezocht, zagen we eenmaal terug in onze kamer de ene limousine na de andere (met daaromheen politieauto’ s) stoppen voor ons hotel. We besloten een kijkje te nemen in de receptie en we gingen zitten in een van de vele lounges. Al snel kwamen er twee vrouwen naar ons toe. Wat bleek; de burgemeestersvrouw en een Maleisische minister kwamen even een praatje met ons maken. Super bijzonder! Gek genoeg waren zij niet de reden voor al deze beveiliging. Toen er nog een vrouw aan kwam lopen, vertelde de minister ons al snel dat de koningin van Maleisië in het hotel kwam logeren (in de kamer onder ons!). Wij gingen dus gelijk staan, zo’n belangrijke vrouw moet je natuurlijk gelijk een zitplaats aanbieden. We wisten eigenlijk niet zo goed hoe we moesten reageren, maar de koningin reageerde volkomen normaal. We mochten zelf gaan zitten terwijl zij bleef staan, en ze begon met ons te praten over Nederland en over onze vakantie. De koningin vertelde dat ze ons eigenlijk een hand wilde geven, maar dat kon niet, want ze was een beetje ziek. Ze wilde niet dat wij tijdens onze vakantie ziek zouden worden. Terwijl we aan het praten waren met deze koninklijke hoogheid werden we aan alle kanten gefotografeerd. Zo hebben we ook nog eens het landelijk nieuws gehaald!

Wij zijn benieuwd naar jouw bijzondere ontmoetingen op reis, dus… brand los!