Hoe wij per ongeluk terechtkwamen in een wietretreat in Mazurië

Het land van duizend meren. Zo wordt Mazurië, een prachtige regio in Polen, ook wel genoemd. De regio kenmerkt zich door de vele bossen, meren en de toeristen die al het laatstgenoemde aantrekken. Wij bezochten Mazurië tijdens onze rondreis door Polen in 2021. Vanzelfsprekend hoort bij zo’n bijzondere plek natuurlijk ook een karakteristieke accommodatie. Geen modern, groot hotel, zoals je dat in een grote stad verwacht, maar een gezellig en sfeervol verblijf. Karakter had onze overnachtingsplek uiteindelijk zeker, maar dit bleek wel het totaal andere uiterste te zijn… We zijn per ongeluk terechtgekomen in een cannabisretreat.

Toeristen die Mazurië bezoeken, overnachten vaak in Olsztyn. Deze stad is de hoofdstad van Mazurië. Wij dachten dat het leuker zou zijn om ergens anders te overnachten: we vonden dat we al genoeg steden bezochten in Polen, al helemaal omdat we natuurlijk onze hond Charlie bij ons hadden. Dus waarom geen hotel in bosrijke omgeving (leuk voor Chap) in de nietszeggende stad Lidzbark? En nee, dan hebben we het niet over Lidzbark Warmiński, een vrij grote stad met een prachtig groot middeleeuws kasteel, waar zelfs jarenlang sterrenkundige Copernicus heeft gewoond. Nee, wij sliepen in Lidzbark Welski, een stadje met toch wel een mooie achtduizend inwoners. Na wat Google Maps onderzoek bleek dat Lidzbark dichtbij een meer lag. Ons hotel had alle voorzieningen die we nodig hadden, dus meer hadden we niet nodig. Het was wel duidelijk: boeken. Dit werd een succes.

Dat dachten we tenminste. Wat wij online via Booking.com aan informatie hadden gevonden, kwam namelijk niet helemaal overeen met het daadwerkelijke hotel. Volgens booking.com had het ‘driesterrenhotel’, beoordeeld met een 8+, een restaurant en sfeervolle en authentieke, maar chique kamers. Het hotel was hondvriendelijk, had een bar, verzorgde ontbijt en lag in een prachtig natuurgebied, geheten ‘Landscape Park’. Parkeren was gratis, hetzelfde gold voor de WiFi en er waren zelfs allemaal wellnessmogelijkheden. Nu houden we daar allebei niet eens echt van, maar het idee dat het er was, vonden we wel wat zeggen over de kwaliteit van het hotel waar we heen zouden gaan.

Na een rit vanuit Gdansk, een prachtige stad, waar we overnachtten in een ruim appartementje, kwamen we aan in Lidzbark. Direct viel wel op dat er niet echt iets was in de omgeving: het hotel bevond zich naast een tankstation aan een donkere, beboste weg, met hardrijdende auto’s. Ach, we hadden onze auto mee: als het hotel goed is, maakt die locatie écht niet zoveel uit.

Het hotel zag er verlaten uit. Er stond een verroeste auto mét vier lekke banden, waarvan we denken dat die er al een jaar of dertig stond, en voor de rest was de parkeerplaats leeg. Er hing een bordje met “hotel en restaurant” erop, maar ook dit bord zag er oud en verwaarloosd uit. Hij viel nog net niet in elkaar. Het was daarnaast ook niet echt een locatie waar je toevallig voorbijrijdt en dan gezellig gaat eten. We twijfelden zelfs even of het hotel wel open was, of dat we voor het eerst in ons leven zouden zijn opgelicht. Het had dus kortgezegd een beetje een verlaten, haast spookachtige sfeer. Maar goed, geen tijd voor vooroordelen, tijd om in te checken. En dus stapten we uit de auto en liepen we naar binnen.

Een man in een geheel witte, loszittende outfit, gecombineerd met een paar makkelijke slippers, checkte ons in. Rondom de receptie stonden vitrines, met allerlei cannabisproducten, van olietjes tot medicijnen. Ook op de receptiebalie was het bingo: om je heen kijken en géén cannabis zien, was moeilijker dan het wél zien. We werden een beetje rondgeleid, en ook dit was niet moeilijk. Boven de brede, donker houten trap met tapijt verschillende gangen met kamers, de ontbijtruimte was dezelfde ruimte als het verlaten restaurant voor ’s avonds, waar tevens de als op Booking.com geadverteerde gezellige bar was. Voor het avondeten werd ons het tankstation naast het hotel getipt, of we moesten naar het stadje Lidzbark, dat zich op meer dan een kwartiertje rijden door het bos bevond.

We voelden ons een klein beetje genaaid. Hoe kun je nu zo anders adverteren dan hoe het er in werkelijkheid uitziet? Toch probeerden we zonder oordeel naar het “resort” te kijken. Misschien was dit alles wel aan negativiteit. En dus, besloten we de kamer te bekijken: als dat ook geen succes was, konden we altijd nog besluiten ergens anders te overnachten.

De gang waar alle kamers zich in bevonden was schimmig, de kamers waren oubollig. De kamer was vrij schoon, dat is wel een fijne voorwaarde. Omdat het zó antiek was gaf het een beetje een duistere sfeer. De schoonmakers op de gang hadden maar weinig te doen, er waren immers amper gasten dachten we, maar toch bleven ze de héle dag maar bezig op diezelfde gang met schoonmaken (kregen we ook een beetje de kriebels van eerlijk gezegd). Maar toch, als dit het was, konden we best blijven. En dat moesten we eigenlijk ook wel, want in de omgeving was niet echt een fijn alternatief beschikbaar…

Al snel kwamen we erachter dat we inderdaad de enige gasten waren in het grote hotel. De paar andere mensen die we hadden gezien waren allemaal familieleden van de eigenaren.

We waren toe aan avondeten. Hoe fijn dat een hotel dan zelf een restaurant heeft? Eindstand was het restaurant hartstikke dicht. Dus besloten we naar het typisch Poolse, kleine stadje Lidzbark te gaan voor avondeten. Met Google Translate als onze beste vriend hebben we goed kunnen avondeten. We moesten op tijd weer terug, we wilden immers niet door het pikdonkere bos terugrijden. We kwamen terug op kamer. Als we de lichten in de kamer aandeden werd de kamer nog wat duisterder dan de kamer in eerste instantie al was. Maar goed, het bed voldeed. Het toilet spoelde door. En de douche was warm. So far so good.

Ontbijt was inbegrepen, dus in de ochtend gingen we met niet al te hoge verwachtingen naar de bar wat tevens het restaurant was en tevens de ontbijtruimte. Alles stond op platte borden klaar, met plastic afgedekt voor de vele vliegjes die razendsnel op de borden doken. Het eten was niet vers, de boterhammen (het enige brood dat er was) kwamen nog net niet uit de vriezer, maar was zo chemisch dat een vriezer ook niet nodig had hoeven zijn. Het was niet hygiënisch, er was te weinig keuze, de kwaliteit was niet goed. We zijn echt niet kritisch met ontbijt, maar na al die lovende recensies over het ontbijt op Booking.com was ook dit flink onder de maat. We schrokken nog even bij de theezakjes, het plaatje op het theezakje leek aardig op een wietplantje. Gelukkig bleek het – na wederom Google Translate ❤ – “doodnormale” brandnetelthee te zijn. Gooood morning!

We dachten dat we het meest vreemde echt wel hadden beleefd in ons wietretreat, maar dat idee werd al gauw bijgesteld toen we hoorden van de stralingloze tent die in het bos van het terrein stond. Nieuwsgierig als we zijn, zijn we even wezen kijken. Voorzichtig door het bos stampend – zodat we niet al die brandnetels uit onze thee aanraakten natuurlijk – kwamen we aan bij de stralingloze tent. Het was een soort alumunium/stalen tent. We zijn er even in gaan zitten – we moesten het natuurlijk toch even proberen. We voelden niet echt een verschil met buiten de tent. Vonden we ook niet verrassend eerlijk gezegd, maar hier spreken ook wel twee hele nuchtere vrouwen haha. We hebben nog wel even gecheckt of er bereik was in de tent, als dat er was, zou het gegarandeerd een scam zijn natuurlijk. Maar goed, zowel binnen als buiten de tent was er geen bereik. Wat wil je ook in een dicht bos in Polen. Waarvoor die tent dan nodig was? Geen idee!

Lang in de tent hebben we niet gezeten, want er was dan wel weinig prik, we werden wél helemaal lekgeprikt door alle muggen. Het was het dat stralingloze halfuurtje voor ons niet waard. Hiermee was het, na drie nachten tijd om ons wietretreat te verlaten.

We zijn onze dagen prima doorgekomen, al zwemmend, stadjes bezoekend, roadtrippend en wandelend. Iedere avond sloten we af met avondeten in het vaste dorpsrestaurantje, het enige restaurantje in Lidzbark Welski met prima eten. We voelden ons na drie nachtjes aardig locals in dat kleine (saaie) stadje, als we een ijsje uit de muur hadden getrokken en op een bankje bij de fontein ons ijsje aten. We zijn meer buiten geweest en hebben meer genoten van het dorp, omdat onze accommodatie helemaal niets te bieden had (naast wiet). En achteraf, kijken we daar toch, zelfs op het avontuur in het rare retreat zelf, heel leuk op terug (de naam van het hotel staat onderaan het artikel).

P.s.: we raden jullie niet aan om naar deze accommodatie te gaan. Om jullie te waarschuwen: het heet Welski Health & Happiness Center. Het hotel is niet meer te boeken op Booking.com.

Wat is de gekste plek waar jij ooit hebt overnacht?