Zoals jullie al hebben kunnen lezen in een eerder artikel, is het in Centraal-Azië gelegen Mongolië een prachtig, maar wel een wat moeilijk land om doorheen te reizen. De afstanden zijn groot, de wegen niet altijd even goed en auto’s zijn vaak jaren oud; niet gek dus als je ergens onderweg een keertje autopech krijgt.

Tijdens de Transmongolië-Express maakten we een korte, maar intensieve rondreis door Mongolië. We zagen ontzettend veel, reden paard en kameel, sliepen bij de lokale bevolking thuis en we maakten kennis met de Mongoolse culinaire hoogstandjes. Mongolië is niet echt geschikt om zelf doorheen te gaan rijden (tenzij je veel ervaring hebt in off road rijden), en daarom maakten de reis met gids Togo en chauffeur Enee.

Voor vertrek lazen we op internet allerlei waarschuwingen over hoe ingewikkeld pinnen in Mongolië zou zijn. Dit bleek echter niet zo moeilijk. Wat ons wel moeilijk leek? De duizend kilometer lange route door het land trotseren zonder autopech. Al op de eerste dag van de road trip concludeerden we dat het best knap was dat we nog geen lekke band hadden gehad. Hoeveel het asfalt over het algemeen prima in orde was, waren we er blij mee dat de auto alle kuilen, heuvels en stenen had overleefd. Regelmatig hadden we ons hart vastgehouden om alle rare bochten die we moesten maken, of om de bergen/gaten die we moesten bedwingen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het gebrek aan vangrail, riviertjes die moeten worden overgestoken, harde regenval en overstekende koeien, paarden en schapen.

Op dag 2 bleken onze ‘zorgen’ gegrond. Enee zette halverwege de rit de auto aan de kant. Hij onderzocht de auto snel en besloot dat er gesleuteld moest worden; de olie lekte. Enee stapte weer in, reed de auto van de weg en stopte in een uitgestrekt weiland. Wij stapten uit en om de auto wat minder zwaar te maken, tilden we samen met Togo alle spullen uit de auto. Enee haalde zijn gereedschapskist tevoorschijn, en alsof hij het al honderden keren had gedaan, probeerde hij het probleem op te lossen. Na ongeveer een halfuurtje was alles gefikst en konden we weer door. Wij hadden onze portie autopech gehad, en we gingen ervan uit dat alles nu wel goed zou gaan.

Op dag 3 ging inderdaad alles goed. We zagen weer ontzettend veel en ook vandaag waren we opgelucht dat de auto zoveel kracht bleek te hebben. We pakten ’s avonds alle spullen in, want op dag 4 gingen we terug naar Ulaanbaatar. En hoewel Mongolië geweldig was, waren we ook wel weer blij om terug te gaan naar deze stad. We spraken met Togo af dat we de volgende morgen vroeg zouden vertrekken, zodat we rond drieën zouden aankomen.

De volgende dag verliep de ochtend voorspoedig. We schoten aardig op en als alles volgens planning zou gaan, zouden we zelfs rond een uurtje of twee aankomen! Heerlijk! Enee stopte bij een restaurantje/tankstation ergens op ongeveer honderdtwintig kilometer van Ulaanbaatar verwijderd, zodat we even konden eten. We genoten van wat rijst met groente en wat drinken, tot we naar buiten keken en ineens dit zagen (zie onderstaande foto):

Oh nee! De motorklep was open! Hadden we nou weer autopech?! Toen we het eten op hadden, liepen we snel naar buiten. We vroegen aan Togo of alles een beetje oké ging met de auto, en hij antwoordde dat het wel meeviel: Enee zou nog wat gaan sleutelen en dan konden we alsnog vertrekken. Wij gingen in de schaduw zitten, want het was een hele warme dag, en we konden niets anders doen dan wachten. Enee kreeg af en toe wat hulp van andere Mongoliërs, en na ongeveer anderhalf uur stond hij met een grote grijns voor onze neus: het was hem gelukt en we konden vertrekken!

Enthousiast stapten we weer de auto. Iedereen klikte zijn gordel vast en Enee startte de auto. Hij gaf gas toen we ineens een knalletje hoorden. Tegelijkertijd vloog er allerlei stof door de auto. Oh jee! We stapten snel uit, want we hadden geen idee wat er gebeurde; straks vloog de auto nog in de brand! Wat bleek; de printplaat van de auto was ontploft. Enee had een paar minuten hiervoor dan wel het probleem opgelost, hij had er helaas ook een veroorzaakt. In Mongolië bestaat er niet zoiets als de ANBW-Wegenwacht en dus zat er niks anders op dan wachten. Omdat het zo warm was, vond Togo dat we maar binnen moesten gaan zitten. We kregen een speciale kamer in het restaurant aangeboden. Of nou ja kamer, het was meer een hok met een tafel, een paar stoelen en een heleboel vliegen. Vanaf daar keken we toe hoe Enee weer begon te sleutelen.

Na weer anderhalf uur gewacht te hebben, kwam Togo de kamer binnen. De auto was niet te repareren en dus zou er een nieuwe auto worden gehaald uit de stad. Dat vonden wij een goed idee; er lag namelijk een stadje dichtbij de plek waar we nu stilstonden. Zo zouden we toch nog snel richting het hotel gaan. Echter was dit niet de stad die Togo bedoelde; hij had het over Ulaanbaatar. Dat betekende dat we nog minstens twee uur moesten wachten. We dronken weer wat, aten wat koekjes en hielden ons bezig met muziek van onze eigen lijst (en dan vooral: “Stayin’ Alive” van de Bee Gees, want hoe toepasselijk). De genoemde twee uur werden er uiteindelijk bijna vier.

Oh, wat waren we blij toen er een nieuw busje aankwam! Het begon inmiddels al avond te worden en als het donker is, is het zonder straatverlichting niet echt prettig rijden in Mongolië. We konden het ons ook niet veroorloven om een dag later aan te komen in de hoofdstad; de volgende dag hadden we namelijk een trein te halen. We bedankten Enee enorm voor zijn hulp, hij had immers ontzettend zijn best voor ons gedaan. Dat de auto stuk ging, daar kon hij niks aan doen. De hele reis heeft hij ons vol overgave zijn land laten zien. Mede door hem is het een meerdaagse trip geworden om niet te vergeten. We lieten Enee achter bij het tankstation, waar hij geholpen zou gaan worden door kennissen. Met Togo reden we vervolgens in ongeveer tweeënhalf uur terug naar Ulaanbaatar. We kwamen behoorlijk later aan dan gepland (zo rond 21u), maar dat maakte niet uit; we waren er en daar waren we blij mee. Autopech in Mongolië, is toch echt behoorlijk ingewikkeld op te lossen…

Heb jij ook weleens autopech gehad op reis?