Trouwe volgers weten dat wij nog lang niet met pensioen gaan. We zijn nog jong, (meestal) energiek en wel in voor wat avontuur. Desondanks kwamen wij tijdens een reis door Vietnam terecht in een Vietnamees bejaardentehuis. Per ongeluk. En hoewel het op het eerste gezicht niet de meest avontuurlijke plek leek, bleek dat verassend genoeg behoorlijk mee te vallen.

We maakten een reis door Hong Kong, Vietnam en Cambodja in 2016. De laatste kleine week zouden we besteden in het zuiden van Vietnam. We wilden graag Ho Chi Minh City bezoeken, maar ook naar de Cu Chi Tunnels en naar een Cao Dai Church. We vlogen van Siem Reap naar Ho Chi Minh City en regelden aldaar een taxi. De naam van ons hotel kende de chauffeur niet. Na ongeveer een uur verlieten we de stad en reden richting het zuiden, langs rijstvelden en kleine, gezellige dorpjes.

Met wat hulp van niet vier, niet vijf, maar wel zes (!) Vietnamezen kwamen we uiteindelijk in het juiste dorp terecht. Een Vietnamese meneer van een jaar of zeventig kwam ons tegemoet lopen. Hij was behoorlijk verbaasd toen we vertelden dat we via Booking.com een hotelkamer bij hem hadden geboekt. Maar goed, hij had nog wat kamers over, dus we konden meerijden. Je leest het goed; meerijden. We mochten namelijk plaatsnemen in het golfkarretje van de meneer en reden over een rustig, uitgestrekt en mooi aangelegd park vol huisjes. Het zag er mooi uit. Tot zover waren we enthousiast.

Aangekomen bij de kamer -die overigens prima was- vertelde de meneer ons dat we vanavond wel mee konden eten. Om acht uur zou de tafel gedekt worden. Een andere keus hadden we dan ook niet echt, we zaten in the middle of nowhere. In de omgeving was geen restaurant te vinden en natuurlijk wilden we ook niet voor wat eten naar de stad rijden. Die rit zou namelijk al gauw twee uur duren. Aangeschoven aan tafel bleek dat er sprake was van tafeltje dekje. De vrouw van de meneer legde ons uit wat de bedoeling was: we mochten elke ochtend zeggen of we mee lunchten en dineerden, of niet. Elke eetgelegenheid begon op dezelfde tijd (ontbijt om 09u00, lunch om 12u00 en diner om 20u00) en men at wat te pot schafte.

Tijdens het avond eten bleek al snel hoe alles zat. De zoon van de eigenaar -Cherry- kwam ons tegemoet lopen. Hij vertelde dat zijn ouders en hij jaren in Parijs hadden gewoond. Na het pensioen van zijn ouders zijn ze teruggegaan naar hun geboorteland, om hier een rustig plekje te beginnen voor de oudere bovenklasse van Vietnam. Er waren veel huisjes gebouwd en hoewel er enkelen bezet waren, stonden de meeste leeg. Vandaar dat Cherry het bejaardentehuis ook op Booking.com had geplaatst.

De hele week maakten we veel mee. We reden samen met de eigenaar en zijn golfkarretje door de omgeving, aten heerlijke Vietnamese en Franse specialiteiten, zagen krokodillen en vonden zelfs een giftige slang (!) in het zwembad. De slang is door de tuinman uit het zwembad gevist en omdat men nogal in paniek was, is zijn nek omgedraaid en vervolgens werd hij -dood, denken we- over de schutting gegooid. We waren even in shock (want: wat gebeurt hier allemaal?), maar het was gebeurd voor we het doorhadden.

Ondertussen maakten we vrienden met de bewoners van het tehuis. De meesten waren al erg oud en sommigen waren dementerend en/of slecht-mobiel. Echter als wij na een uitstapje enthousiast weer terugkwamen, stonden zij ons al op te wachten. Het grootste gedeelte van de dag sliepen de bewoners, speelden ze spelletjes en zaten ze aan tafel om te genieten van het eten.

Na een paar dagen trok een orkaan over Hong Kong en langs Zuid-Vietnam. Je raadt het al; zware buien trokken over de huisjes. En hoewel we dit natuurlijk liever niet hadden, was het nog steeds erg gezellig. Het eten was zalig; van echte Vietnamese loempia’s tot Franse stokbroden en van heerlijke Pho’s tot lekkere soepen. In de droge uurtjes namen we een duik in het zwembad en natuurlijk bezochten we -zoals gewenst- een Cao Dai Kerk en de Cu Chi Tunnels.

Na een week moesten we afscheid nemen van onze nieuwe vrienden. Terwijl wij ons klaarmaakten voor onze reis terug naar Nederland, verzamelden alle bewoners zich bij de uitgang. Enthousiast zwaaiden zij ons uit, totdat zij ons en wij hen niet meer konden zien. Hoewel overnachten in een bejaardentehuis op het oog dus niet heel enerverend leek, was het uiteindelijk veel meer dan dat. Inmiddels is het een herinnering om nooit te vergeten. Mochten we Vietnam nog eens bezoeken, gaan we zeker terug naar deze bijzonder vredige plek.

Heb jij ook wel eens op een bijzondere plek overnacht?