Het is inmiddels een week of twee geleden dat wij terug kwamen in Nederland na onze reis door Indonesië. Sindsdien, en ook tijdens de reis, hebben we geen enkel artikel geplaatst op deze site. Niet alleen omdat we het druk hadden met het oppakken van ons ‘normale’ leven, maar ook omdat we moesten nadenken over de blogpost die we als eerste wilden plaatsen. Het moest over de aardbevingen gaan, zoveel was zeker. Maar we wilden niet alleen maar schrijven, we wilden ook echt wat doen. Vandaar dit artikel. Lees het en deel het alsjeblieft.
29 juli 2018, 6u47. We liggen te slapen als de grond hevig begint te beven. Een aardbeving. We zijn gelijk wakker, springen uit bed, halen de deur van onze kamer van het slot en rennen naar buiten. Op dat moment zijn we in Kuta, Zuid-Lombok. Na buiten een halfuur te hebben gewacht samen met andere reizigers, komt de eerste informatie. De beving had een kracht van 6.4 op de Schaal van Richter en er is gelukkig geen tsunami-gevaar. Opgelucht en vol adrenaline gaan we ontbijten, vastbesloten om vanavond wat speelgoed en levensmiddelen naar het verzamelpunt voor de slachtoffers te brengen.
1 augustus 2018. Een paar dagen na de aardbeving vertrekken we naar de Gili-Eilanden, ten noorden van Lombok. Het is er druk, zeker in de haventjes. We vragen ons kort af of er altijd zoveel mensen weggaan van het eiland, maar genieten verder de hele dag van zeeschildpadden en prachtige stranden. Op de terugweg blijkt dat er een enorme stroming is, in verband met de beving van een paar dagen geleden, die de boot maar net aankan. Het internet had ons hier al voor gewaarschuwd, maar volgens de locals zou er niets aan de hand zijn. Wij zijn echter blij als we weer op het vaste land staan.
5 augustus 2018. Een nieuwe aardbeving schrikt Lombok op. Op dat moment zitten wij op Flores, een paar eilanden verderop. De beving voelen we niet, maar als we via internet zien dat er een tsunamiwaarschuwing is afgegeven, checken we toch een halfuur lang de stand van zaken. Daarna wordt de waarschuwing ingetrokken en kunnen wij, enigszins gerustgesteld gaan slapen. Ondertussen weten wij nog niet dat er al tientallen, en later honderden, doden zijn gevallen.
17 augustus 2018. Slechts enkele dagen nadat wij op Bali zijn aangekomen, is er een aardbeving op Flores. Deze is erg licht gevoeld op het populaire vakantie-eiland waar wij verblijven, maar wij zijn er doorheen geslapen. De volgende dag zijn we in een winkelcentrum als we de aarde weer zachtjes voelen beven.
19 augustus 2018. We zijn op weg naar huis. Terwijl Suus wacht in de gate van Denpasar, is Loes naar het toilet. Zij staat in de rij bij de toiletten als er kort na elkaar opnieuw twee aardbevingen zijn. Ze komt terug naar de gate, waar even korte paniek is geweest, maar waar nu alles weer rustig is. Als we zijn geland in Jakarta blijkt dat het epicentrum op Lombok lag. Alweer.
(De beelden uit het onderstaande filmpje kunnen als schokkend worden ervaren)
En nu zijn we thuis. Al twee weken. Vijf aardbevingen later en nog steeds onder de indruk. Van alle verhalen, van het geluid, van het trillen van de aarde. Van dat je de grond waar je op loopt niet meer kunt vertrouwen. Dat je na elke aardbeving moet opzoeken of er een tsunami aankomt. Dat je bij elk hard geluid denkt dat er weer een aardbeving is. Dat je als je op een zacht, verend bed ligt, denkt dat de grond weer trilt. De bezorgde berichten van de thuisblijvers. De angst van de Indonesiers. De angst van de reizigers. De schade. De gewonden. De doden.
Wij kunnen niet niets doen. We kennen de mensen op Lombok. We zien hun gezichten voor ons, maar weten niet hoe het met hen gaat. Geen idee of hun huizen nog overeind staan, of hun families nog compleet zijn. Geen idee of ze genoeg eten hebben of genoeg drinken. En daarom zijn wij onze actie begonnen. Voor hun. Voor de mensen zonder dak boven hun hoofd, voor de mensen die familieleden zijn kwijtgeraakt, die gewond zijn geraakt. Voor de mensen die bang zijn, geen inkomen meer hebben, maar toch door moeten gaan met hun leven.
Wij hebben een kalender gemaakt voor Lombok. Met foto’s van Lombok, gemaakt door ons op het eiland tussen de aardbevingen door. Het zijn foto’s die Lombok laten zien. Niet de schade, niet het verdriet. Maar de schoonheid, de prachtige natuur en de lieve mensen. Wij zijn jou ontzettend dankbaar als je de kalender bestelt. Zo kunnen we samen heel veel mensen helpen. Hier kun je de kalender bestellen. De mensen op Lombok zullen je dankbaar zijn.
Wij hebben een kennis wonen op Lombok en zij gaat van de opbrengst van de kalenderverkoop in de plaatselijke winkels levensmiddelen kopen. Het geld van de Indonesische regering komt helaas niet overal op het eiland terecht. De door onze kennis gekochte levensmiddelen gaan daarom naar de zogenaamde ‘vergeten dorpen’. Dit zijn de plekken waar mensen veel schade hebben van de aardbevingen, maar waar de Indonesische regering geen hulp naartoe heeft gestuurd. Op deze manier steun jij -indien je een kalender bestelt- niet alleen de slachtoffers van de aardbeving, maar ook de plaatselijke winkeliers.
Wij hopen dat de mensen op Lombok snel hun leven weer op kunnen bouwen. De mensen die spontaan een praatje maken, hard werken voor hun familie, altijd lachen en vriendelijk zijn; wij gunnen hen zoveel meer! Het leven op Lombok was altijd zo rustig en vredig, en dit is in een klap weggevaagd. Wij konden gelukkig gewoon veilig terug naar huis en we wonen in een veilig land. Iets wat we ons na deze reis nog meer realiseren en waar we intens dankbaar voor zijn. Dat is wat een aardbeving met je doet.
We waren in Bukit Lawang voornamelijk voor onze al van te voren geplande jungletrekking. Bukit Lawang wordt door natuurliefhebbers vaak bezocht, vanwege de orang-oetans die in de omgeving te vinden zijn. Ons leek dit natuurlijk fantastisch en daarom stond de plek ook hoog op onze bucketlist.
