Cambodja… Wat is dit een heerlijk land! Lieve mensen, lekker eten, waanzinnig mooie tempels en prachtige natuur; we vonden het er in de zomer van 2016 allemaal. Toch schrokken wij wel eventjes toen we in dit Aziatische land waren. Cambodja is namelijk ook een land met een behoorlijke geschiedenis, en dat is nog steeds goed te zien.

Bijna allemaal kennen we het verschrikkelijke verleden van Cambodja. Kort samengevat komt het er op neer, dat de maoïstische leider van de Rode Khmer -Pol Pot- de maatschappij drastisch wilde veranderen. Eigendommen werden verboden, huwelijken werden gearrangeerd, kinderen werden gescheiden van hun ouders en er ontstond gedwongen collectivisatie. Cambodja moest daarnaast een communistische landbouwstaat worden; iedereen moest boer worden en wonen in steden mocht niet meer. Iedereen die een bedreiging kon vormen voor de ideeën van Pol Pot, werd op brute wijze vermoord. Tussen de 1,5 en 2,5 miljoen intellectuelen, gelovigen, gehandicapten, academici en andere mensen zijn overleden.

Dit alles vond plaats in de tweede helft van de twintigste eeuw. Wij gingen er dan ook vanuit dat we niet meer veel zouden merken van het verleden van Cambodja. Verkeerd gedacht. De geschiedenis leeft -logisch natuurlijk- nog enorm in Cambodja. En dat niet alleen, want de gevolgen waar het land mee te kampen heeft, zijn groot. Iets wat zeker indruk op je maakt als je als reiziger dit land bezoekt.

Wij waren slechts een paar dagen in Cambodja. Het was een soort uitstapje vanuit Vietnam, we wilden namelijk erg graag de Angkor Wat zien. Aangekomen in Cambodja belandden we in een warm bad. De Cambodjanen zijn zoooo vriendelijk en lief!
Een groot deel van de bevolking is Boeddhistisch. Tijdens onze reis bezochten we in een klein dorpje nabij Siem Reap een Boeddhistische tempel. In deze tempel waren grote kasten vol schedels en andere botten van vermoordde mensen. Monniken hebben vroeger deze botten verzameld en opgeslagen. Echt heftig!

In de tempel kwamen wij veel jonge kinderen tegen. Twee jongens en twee meisjes tussen de drie en tien jaar, wiens ouders zijn overleden door het ontploffen mijnen. Nu nog. Meer dan veertig jaar na het bewind van Pol Pot. De kinderen hadden het naar hun zin in de tempel en er werd echt goed voor hun gezorgd. Maar dat er alleen al in een klein dorpje vier weeskinderen zijn door Pol Pot en zijn bewind, breekt je hart. Zeker als je nagaat hoeveel Cambodjaanse kinderen er in heel het land zonder ouders opgroeien.

De volwassenen die Pol Pot hebben overleefd, zijn vaak getraumatiseerd. Zo kwamen we een monnik tegen in dezelfde tempels, wier ouders zijn vermoord. Hun keel is doorgesneden en als kleine jongen was hij daarbij. Daarnaast kwamen we ook veel mensen tegen zonder ledematen of ogen. Zij speelden vaak in een band en verdienden op deze manier toch nog wat geld.

Het doet pijn. Je weet wat er is gebeurd in Cambodja, maar tegelijkertijd weten we zo weinig. Niemand behalve de Cambodjanen zelf kunnen zich voorstellen hoe het leven is geweest tijdens het regime van Pol Pot. Het enige wat je als reiziger kan doen is je proberen voor te stellen hoe erg het was, of hoe erg het nog steeds is. Na een paar dagen of weken vlieg je weer terug naar huis. Naar een land waar alles op orde is, waar iedereen alles zo goed voor elkaar heeft. Maar je hart blijft nog af en toe in Cambodja, bij de monniken en de kinderen, bij de mensen zonder ledematen of ogen. Bij de mensen die ondanks alle ellende altijd blijven lachen.

Ben jij weleens in Cambodja geweest?