Toen we tijdens kerst in de Verenigde Staten waren, wilden we graag de bekende Antelope Canyon bezoeken. Dat het daar koud zou worden, dat wisten we in Nederland al. We rekenden op een temperatuurtje van zo’n vijf graden Celsius, iets wat wij met een dun jasje en een dikke trui zeker zouden kunnen weerstaan. Helaas trok Arizona zich niets van onze gedachten aan. Het werd er min vijftien en we raakten zelfs onderkoeld.

Vanuit het zonnige San Diego reden we in zo’n acht uur naar Sedona, een plaats in Arizona. Hoe dichter we bij onze bestemming kwamen, hoe kouder het werd. Na verloop van tijd begon het flink te sneeuwen en we kwamen er zowaar bijna vast te zitten met de auto. We verbleven twee nachten in Sedona. Het was er ’s ochtends en ’s nachts berekoud, maar overdag was het prima te doen. Vol goede moed reden we een paar dagen later dan ook naar Page.

Page ligt iets noordelijker dan Sedona, en de rit duurde ‘slechts’ drie uur, kort voor Amerikaanse begrippen. Onderweg bezochten we de Grand Canyon, die bedekt lag onder een dun laagje sneeuw. Tegen de avond kwamen we aan in Page. Het was er koud, maar omdat dat ook het geval was geweest in Sedona vonden we dat niet erg. We aten heerlijk in een restaurant, gingen ’s avonds onder twee dekens in bed liggen en keken al uit naar een nieuwe dag.

De volgende dag werden we vrolijk wakker; we zouden de Antelope Canyon gaan bezoeken! Dit is een van de meest bekende Canyons in Amerika, en we keken er al weken naar uit om dit eindelijk met eigen ogen te bekijken, zeker omdat iedereen er altijd zo enthousiast over is. We zouden de derde lichting van de dag zijn die de Canyon zouden bezoeken; we hadden geboekt voor 09.30 uur. We moesten wel een halfuur van te voren aanwezig zijn, en we moesten de juiste locatie nog vinden. Daarom stonden we vroeg op.

Het bleek ontzettend koud te zijn. We besloten zoveel mogelijk laagjes kleding aan te trekken en kwamen uiteindelijk uit op zo’n acht lagen; ondergoed, hemd, korte mouwen shirt, lange mouwen shirt, dun vest, trui, fleece en een jas. Daarnaast droegen we onder onze jeans ook nog een panty en een sportlegging, én hadden we twee paar sokken over elkaar heen aan. Op deze manier konden we het haast niet koud krijgen.

Na het ontbijt gingen we gelijk op pad met de Jeep. Het was niet makkelijk om de locatie van de Antelope Canyon te vinden. Eenmaal daar -na toch een halfuur zoeken, we hadden immers alleen een foto van de locatie gekregen- meldden we ons aan. Toen bleek dat we nog driekwartier moesten wachtten, vluchtten we de auto weer in. Verwarming, heerlijk! We hoopten dat het met een klein uurtje iets warmer zou zijn. Het dashboard van de auto gaf aan dat het 5 Fahrenheit graden was, wat omgerekend zo’n min vijftien graden Celsius is. De wind was snijdend koud.

Na driekwartier kwamen we de auto weer uit. Onze handen verdwenen in de jaszakken en met de sjaals die we hadden probeerden we niet alleen onze nekken, maar ook onze hoofden te verwarmen. Van onze gids -een wat norse inwoner van Page die rondliep in een korte broek- moest iedereen die meeging met de tour in een lange rij staan. De regels werden uitgelegd en daarna mochten we in het busje stappen. Aldaar bleek dat het een busje was zonder dak en ramen. Toen de bus begon te rijden, een tochtje van zo’n vijf tot tien minuten, drong het pas echt tot ons door hoe koud het was. Iedereen in de bus begon er wat over te grappen. Min vijftien is het ook wel eens in Nederland, maar deze kou viel op de een of andere manier echt niet te vergelijken.

Na het korte ritje stapten we uit en liepen we richting de Canyon. En ja, het is een mooie plek. Maar hebben we er van genoten? Niet echt. Ten eerste was de gids, zoals gezegd, niet heel vriendelijk. Ten tweede waren we enorm aan het trillen door de kou, wat resulteerde in bewogen beeldmateriaal. Ten derde begonnen we na een tijdje misselijk te worden. Ten vierde konden we daardoor niet meer omhoog kijken, waardoor we een groot deel van de canyon hebben gemist.

Inmiddels waren we allebei wit weggetrokken. Omdat uit Suus geen zinnig woord meer kwam -ze kon haar naam niet eens meer uitspreken, besloten onze reisgenoten dat het genoeg was geweest. We liepen op eigen houtje de canyon uit en gingen in de eerste de beste auto zitten die we tegenkwamen. Eentje met een dak, én met ramen. Hier zat nog een meisje van een andere tour, zij had het zo koud dat ze de canyon niet eens was ingegaan. Na een tijdje kwam haar groep echter terug, en moesten wij het busje uit. We gingen op zoek naar ons eigen busje, vonden die al snel, en gingen voorin zitten (in het gedeelte mét verwarming, dak en raam).

Bibberend zaten we in de auto. Ons hele lichaam deed pijn van de kou. Suus was nog steeds niet helemaal helder. Hierdoor raakten we een beetje in paniek. Van onze sjaals maakten we een deken en we gingen dicht tegen elkaar aanzitten om iets warmer te worden. Al snel kwam ook onze groep terug. De gids ging bij ons voorin zitten, de rest van de groep al bibberend achterin en we voelden als vrij schuldig over het feit dat wij wél in de verwarming zaten. Onze gids stelde ons nog even gerust met de woorden: “Toeristen kunnen ook nergens tegen”, en daarna reden we eindelijk weg.

Eenmaal terug aangekomen in het hotel gingen we in bed liggen. De verwarming ging op standje honderd, alle dekens en jassen werden uit de kast getrokken en wij gingen opwarmen. Een familielid ging thee halen voor de hele groep, want die hadden we wel nodig. Na een uurtje of anderhalf waren we klaar om weer te gaan lopen. De lucht was opgeklaard en de wind was gaan liggen. De temperatuur steeg zelfs even naar het vriespunt toe. We besloten naar de supermarkt te gaan. Daar kochten we niet alleen muffins om weer wat energie te krijgen, maar hebben we ook maar gelijk mutsen en handschoenen ingeslagen. Wel zo verstandig 😉

Heb jij de Antelope Canyon ook bezocht? Was het bij jullie ook koud of juist bizar warm? We zijn benieuwd!