Echt lang waren we nog niet onderweg in Rusland. We waren nog groentjes wat betreft het voor ons nog niet eerder bezochte land. Ja, we hadden twee dagen door het -relatief Europese- Moskou geslenterd en ja, we hadden al 33 uur in een Russische wagon van de Transmongolië-Express overleefd, maar echte Ruslandkenners konden we onszelf nog niet noemen. Geen probleem zou je zeggen, totdat je strandt in the middle of nowhere in de bossen van de Oeral nabij Jekaterinenburg. Dan is de volgende trein halen opeens een behoorlijke uitdaging.

Twee dagen hadden we ongeveer te besteden in Jekaterinenburg, en we wisten ook al hoe we deze zouden gaan invullen. De eerste dag kwamen we per trein aan ’s ochtends vroeg. We besloten die dag in Jekaterinenburg zelf te besteden. De tweede dag stond het Ganina Yama Klooster op het programma; een typisch Russisch, zeer kleurrijk en oud kloostercomplex, met een gruwelijke geschiedenis die verband houdt met de tsarenfamilie de Romanov’s. De familie en bedienden van de familie zijn hier op bizarre wijze vermoord en gedumpt. Jaren later heeft ieder familielid een eigen kloostergebouw heeft gekregen om zo de familie te kunnen blijven eren en herdenken. De familie wordt in Rusland namelijk inmiddels beschouwd als een heilig. Er zijn veel Russisch-orthodoxe kerken om het klooster heen gebouwd, wat ook weer een indrukwekkend inkijkje in de Russische cultuur geeft.

Wil jij weten wat je allemaal kan zien in Jekaterinenburg? Klik dan hier!

Vanuit een handig punt met bereik bestelden we via een Russische variant van Uber gemakkelijk een taxi naar Ganina Yama. We zagen al dat de omgeving vrij dichtbebost was, maar waren vooral direct onder de indruk van de omgeving. Gekleed in harembroeken, omslagdoeken en hoofddoeken, vervolgden we de route naar het complex. Het was prachtig! Na een aantal uur waren we klaar met ons bezoek en liepen we weer naar buiten. Het was inmiddels ongeveer lunchtijd. Restaurantjes waren er niet echt, wel waren er winkeltjes waar je met handen- en voetenwerk wat kant-en-klare pakjes drinken, koekjes en cakejes kon kopen. We namen plaats op de rode, plastic stoeltjes en nuttigden onze niet echt uitgebreide lunch. In de tussentijd dachten we alvast na over onze terugreis. Die avond hadden we namelijk nog een trein te halen naar Irkutsk, een treinreis van meer dan 50 uur. Die konden we natuurlijk niet missen; dan zou ons hele programma, met alle treinreizen toch wel een beetje in de soep lopen.

Na een kort toiletbezoek -was ook niet heel denderend; alles was bijzonder vies, stonk en kostte ook nog eens geld- beseften we ons steeds meer dat we niet zo goed bedacht hadden hoe we terug zouden komen. Of beter gezegd; we hadden gedacht dat het bij een grote bezienswaardigheid als deze wel iets drukker zou zijn, en we de terugreis wel konden regelen ter plekke. Niet dus. Bereik was er niet. Een Uber regelen, of desnoods een dure taxi online, was dus onmogelijk. We hebben er -vol in de ontkenningsfase- lang mee zitten goochelen, maar bereik was echt hartstikke afwezig. En toen we tot onze opluchting toch nog één streepje bereik ontvingen, bleek dat onze Nederlandse credit card niet te koppelen viel aan de app. En geen credit card betekende geen taxi; cash werd niet echt geaccepteerd.

Tot onze grote vreugd zagen we een bordje met een bus vlakbij de uitgang. We dachten dat dit dan misschien onze redding zou zijn; per bus terug naar het centrum van Jekaterinenburg. Hoe moeilijk kan dat nou zijn?! Tijden stonden echter niet bij het bordje, dus vroegen we winkelpersoneel hoe laat de bus zou komen. Niemand van de mensen die we spraken, sprak Engels. En aangezien ons Russisch niet verder gaat dan het kunnen lezen en begrijpen van het cyrillische alfabet, begrepen we elkaar niet. Google Translate was daarom onze grootste vriend. Doordat de app zelfs offline werkt, konden we met onze telefoons, handen en voeten aan de vrouw van het winkeltje duidelijk maken dat we wilden weten of en hoe laat de bus zou komen. De vrouw sprak het antwoord weer in, en de vertaling verscheen. Over ongeveer een uur zou de volgende bus komen. Wachten geblazen dus.

In de tussentijd vroegen we aan mensen of we wellicht met hen mee konden rijden naar Jekaterinenburg. We wisten immers nog steeds niet of de bus wel zou komen opdagen en daarnaast gold nog steeds dat hoe eerder we in Jekaterinenburg zouden aankomen, hoe kleiner de kans zou zijn dat we onze felbegeerde trein zouden missen. Dus gewapend met Google Translate vroegen we de ene na de andere auto te stoppen en te luisteren naar de Russisch-sprekende robot van Google. Sommige mensen weigerden te stoppen, sommige mensen weigerden ons mee te nemen, andere mensen hadden geen plek in hun auto voor vier man extra. Zelfs taxichauffeurs die mensen kwamen afzetten op deze plek, zagen het op de een of andere manier niet echt zitten om ons mee te nemen.

Nog steeds puzzelend met het bereik, kwam de vertrektijd van de bus steeds dichterbij. De tijd verstreek. We besloten te wachten naast de andere gezinnen, stellen en solobezoekers -stuk voor stuk Russisch en niet-Engels sprekend- op een soort stenen trappetje. We maakten vrienden met wat kleine kindjes en maakten grapjes in gebaren. We hadden het prima naar ons zin, maar de bus kwam niet.

De wanhoop begon toch wel een beetje toe te slaan. Wat als we voor die avond niet terug waren bij ons appartement? Wat als we onze trein niet zouden halen? Wat als we onze pas net begonnen reis niet zouden kunnen voortzetten door zoiets stoms als het ontbreken van een taxi of Uber terug. Konden we misschien lopend terug naar Jekaterinenburg? Nee dus, de afstand was bijna 19 kilometer en nee, we kenden de weg niet. Maar eerlijk? We waren er haast toe bereid.

Al mokkend begonnen we wat plannen te maken, toen we opeens Nederlandse gesprekken hoorden. We konden het haast niet geloven. Nederlanders? Hier? Tussen alle locals komen wij uitgerekend nu Nederlanders tegen? Een drietal liep naar ons toe en vroeg of wij Nederlanders waren. We waren benieuwd naar deze mensen en hoopten vanzelfsprekend ook dat ze misschien iets voor onze terugweg zouden kunnen betekenen. Wat bleek; een gezin van Russische komaf, wonend in Nederland, was op familiebezoek in Jekaterinenburg. Een dochter, vader en een in Rusland-wonende tante spraken we. Ze waren verbaasd dat we Ganina Yama bezochten; de meeste reizigers kwamen er niet, vertelden ze. We waren nieuwsgierig naar elkaars reizen en maakten een praatje. De wanhoop maakte plaats voor hoop en de frustratie maakte plaats voor gelach en plezier. Wat een leuke mensen!

We vertelden het probleem waar we mee zaten, het was inmiddels al een paar uur geleden dat we geluncht hadden en we waren dus ook al een paar uur aan het zoeken naar een manier om terug in het centrum te komen. Gelukkig kwam de familie met een idee; ze konden voor ons een taxi bestellen. De tante belde voor ons een Russisch taxibedrijf met de vraag een taxi naar Ganina Yama te laten komen. En ja hoor, een tijdje later kwam daar de langverwachte taxi. De familie bleef wachten tot de taxi kwam, we maakten foto’s en deelden onze ervaringen over Rusland tot nog toe.

Toen we in de auto stapten, begon het haast onmiddellijk te regenen en onweren. Wat een geluk dan toch weer. De chauffeur reed roekeloos en misselijk van de autorit werd ik (Suus) dan ook wel. En toch, ons geluk kon niet op; we waren een avontuur rijker, terug in Jekaterinenburg en nog ruim op tijd om de trein te kunnen halen. We hadden zelfs nog tijd om dit alles te vieren met heel veel kopjes thee en Russische taart.

Heb jij ook een keer tot wanhoop aan toe vastgezeten op een plek? Wat zou jij doen? We horen jullie avonturen en opmerkingen graag!

Uitgelichte Oeral foto (bron) van Anatoly Kalmykov.